Ruhlar paramparça
Cam kırıklarının üstünde yürüyoruz
Ülke diyoruz
Ülkem demeye el vermiyor gönlümüz.
Her geçen gün kendimi sevmeye zorluyorum,
“Sakın sevme beni” dermişcesine
Vahşileşiyor gün geçtikçe.
İnsanın kalbine bıçak saplayan cinsten.
Bazıları hissetmiyor ama,
Kalpleri yok çünkü.
Çamur içinde
Pislik içinde boğluyoruz
Bataklıkta saplanmışız kalmışız.
Çıkış çok zor.
Olmuyor, olmuyor…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder