Unspoken

Something got me haunted. 

Maybe it was the sun

Trying to find its way out

Through the barrier of rain. 

Or maybe it was just you. 

Because everytime 

I look at you

I hear beautiful silent sounds

And I see enchanting unspoken words,

Waiting in line. 

Bu bloga geçen sene yazmaya başladım. Ama bir yere kadar götürebildim. Bir yerden sonra “Ece, biraz dur, soluklan.” dedim kendime. Bloguma da süresiz ara verdim. “Dur, soluklan” dememin sebebi “çok yazdım, yeter” gibi bir şey değildi tabi ki. O dönemde de yazdım, ama paylaşmadım. Düşüncelerimle biraz daha bütünleşmek için bende kalmalarını istedim. Kağıda yazdım, bir köşeye koydum. Sırası gelirse paylaşırım dedim. “Ara veriyorum” gibi bir yazı da yazmadım bloguma, çünkü elbet zamanı gelince yazacaktım tekrar.

İnsanlar “yazmayı bıraktın mı, ne oldu bloguna” gibi sorular sormaya başlayınca belki de “ara verdim” gibi bir şey yazsaymışım iyi ourmuş diye düşündüm.

Tekrar burdayım.

Ara bitti.

Bir dahaki yazıma kadar

sağlıkla, sevgiyle ve mutlulukla kalın.

Xx

Ece